Van Woelderen Park
Het van Woelderenpark is het park dat gevormd wordt door het Nollebos in het zuiden en het park Westduin in het noorden. Het wordt begrensd in het westen door de duinen en in het oosten door de Burgemeester van Woelderenlaan. Het bos dat nu het Nollebos heet werd opgericht door C.A. van Woelderen in 1925. Het park Westduin werd vorm gegeven in de jaren ’70 van vorige eeuw als complementair verlengstuk van het bos waarbij het sociaal recreatief element centraal moest staan voor de gebruikers, nl. de inwoners van de gemeente Vlissingen. Qua oppervlakte is het park met zijn 44 hectare vergelijkbaar met het Vondelpark dat slechts 3 hectares meer heeft (47 in totaal).
Het Logo
Ons logo symboliseert een groenblauw oase.
De groene balk, laag en vlak, draagt de groene natuur van het park.
Het blauw, verheven boven het groen, is het symbool van water dat contact maakt met het park. In de oorlog door middel van uit de zee instromende golven die het groen op het eiland Walcheren verwoest hebben. Na de oorlog en na het herstel van de inundatie als regenwater, maar ook als kwelwater dat van onder de duinen het beneden NAP gelegen park voorziet van zeldzame, brakke natuur.
Planting van een Juliana-eik in het park, t.g.v. het huwelijk op 7 januari 1937 van Prinses Juliana met Prins Bernhard. Burgemeester C.A. van Woelderen (met bolhoed), zijn dochtertje en mevrouw van Woelderen-Sprenger.
Natuurfoto’s van het Van Woelderen Park
De winterakoniet in bloei in het van Woelderen Park.
De sleedoorn in bloei in het van Woelderen Park.
De fladder iep in bloei bij de kruising van de Duitse tankgracht uit de tweede WO en de U-vormige gracht van het voormalig kasteel Swanenburgh.
Meidoorns in bloei langs een pad met bruggetje met fluitenkruid en wilgen.
De gele lis in bloei in het van Woelderenpark.
Een video over de gele lis op Youtube.
Door een zuidwester storm omgebogen 3 meter hoge reuzenberenklauw met omgekrulde bladen in het vanWoelderenpark. De honderden onbestreden exemplaren in het park zijn het symbool van de driestheid en de achterkamertjespolitiek sinds de uitbreidingswensen van de sauna in de jaren ’90 en de verkoopwensen van de Kanovijver in de jaren ’00.
Een video over de reuzenberenklauw op Youtube.
Waterlelies in bloei in het VanWoelderenpark.
Grillige, witte abelen, ook wel zilverpopulier genoemd, in het VanWoelderenpark. De witte populier is wegens de zware groei condities in Zeeland uiterst geschikt. Bij de kop van Walcheren (Westkapelle) groeit deze boomsoort door de felle winden uit zee niet hoger dan vier meter en zijn helemaal naar het oosten omgebogen. Deze boom zou symbolisch tot ‘De boom van Zeeland’ gedoopt moeten worden.
Rozenbottels van de hondsroos in het VanWoelderenpark
De vruchten van de sleedoorn in het VanWoelderenpark
Langs een laantje met oude knotwilgen in het VanWoelderenpark zijn op een exemplaar maar liefst drie zwavelzwammen ontdekt. De zwam is een schimmel. Het verschijnen hiervan is een teken van ziekte. Op lange termijn leidt dit altijd naar sterfte. De stichting wil graag deze knotwilgen laten vervangen door de duurzaam en vrucht opbrengende notenboom Juglans Regia ‘Broadview’ die in Zeeland goed gedijt.
Detail van de gele zwavelzwam.
De echte kamille in bloei in het VanWoelderenpark.
De roze waterlelie, een variant van de witte lelie hier boven, in bloei in het VanWoelderenpark
Een potpourri van flora in het VanWoelderenpark bij een zoet meertje: de grote kaardebol, de gewone berenklauw, de witte abeel en het harig wilgenroosje tussen het riet.
Detail van de grote kaardebol met een bestuivende aardhommel.
De blauwe anemoon in het Nollebos gedeelte van het park langs een wandelpad.
Wilgenkatjes langs het zilte natuurgebied in het VanWoelderenpark.
Een berm met fluitenkruid maakt contact met een solitaire meidoorn bij de ingang van het hof Swaenenburg in het Van Woelderen park.
Een zeer oude monumentale elaeagnus angustifolia (ook wel smalbladige olijfwilg of russische olijfwilg genoemd) hangt schuin met zijn lage takken tot in het water.
In de verte de zeewering (of versterkte zeedijk) met daarlangs het Anton van Haperen fietspad. Links een zuidelijk deeltje van het Thijs Kramer vogeleiland (zie ons streefbeeld).
Zeeland en zout water zijn in het verleden zowel vriend als vijand geweest. Het hele delta gebied is een blijvend dynamisch spel tussen twee soorten water: zoet en brak water. Overal treffen we plaatsnamen die ons hieraan herinneren. Vanzelfsprekend speelt de mens een belangrijke rol in het tegenhouden van het zout water, van de eerste dijkleggers in de Middeleeuwen die vanuit Vlaanderen hier kwamen inpolderen tot de goed gestructureerde waterschappen die we nu hebben. Het element ‘vijandig water’ is ook door de mens in oorlogstijden gebruikt als effectieve strategie: bijv. door de slimme geuzen en door de geallieerden die vanuit hun hoofdkwartier in Londen besloten om het beneden NAP gelegen eiland Walcheren te inunderen. Deze vorm van terrorisme ‘avant la lettre’ bracht het zout water weer achter onze duinen waar het een jaar lang, via getijden, vrij spel had. Het Nollebos kreeg hierdoor een krekenlandschap dat nu nog deels herkenbaar is. Het zout is in het park gebleven, ook mede omdat het veen onder de kleilaag al rijk met zout beladen was. Bovendien kwelt het zeewater door de druk in kleine hoeveelheden continu door gedurende vloed. Er is hierdoor een zeldzaam en fragiel ecologisch natuurgebied ontstaan. Wat uniek is in de wereld is dat deze zilte planten, in combinatie met niet-zoutminnende planten, zich juist in een park binnen de bebouwde kom bevinden.
Melkkruid in het VanWoelderenpark.
Voszegge in het VanWoelderenpark.
Zeeaster in bloei in het VanWoelderenpark.
Zeekraal in het VanWoelderenpark.
